Γράφει ο Ζαχαρίας ο Μυτιληνιός
Σήμερα περισσότερο από ποτέ το άρθρο αυτό αποτελεί από μόνο του οδηγό επιβίωσης, γιατί οι μέρες που έρχονται είναι δύσκολες (και να ξέρετε δεν έχουν σχέση με το αποτέλεσμα) και αρκετά πονηρές…
Διαβάστε λοιπόν την εμπειρία του φίλου αυτού και πράξτε ανάλογα:
Μπορεί όσα σου λέω να σου φαίνονται τρελά, αλλά δώσε μου λίγα λεπτά να σου μεταφέρω την εμπειρία από Έλληνες που έτυχε το έτος 2011 να βρίσκονται λόγω επαγγελματικών δραστηριοτήτων στην Αίγυπτο!
<< Τα τελευταία χρόνια εργαζόμουν ως υπεύθυνος ασφαλείας σε μεγάλη εταιρεία πετρελαιοειδών στο Κάιρο. Την ημέρα που ανατράπηκε ο Μουμπάρακ ήμασταν στα γραφεία της εταιρείας σε απόσταση περίπου 2 χιλιομέτρων από την πλατεία Ταχίρ εκεί όπου διαδραματίσθηκαν οι πιο βίαιες διαδηλώσεις στην ιστορία της Αιγύπτου. Αμέσως μετά την κατάρρευση του καθεστώτος του Μουμπάρακ, για τους αντικαθεστωτικούς αμέσως γίναμε ο πρωταρχικός τους στόχος. Για καλή μας τύχη διαισθανθήκαμε τον κίνδυνο με την έναρξη των διαδηλώσεων και φροντίσαμε να απομακρυνθούν όλοι από το κτίριο της εταιρείας.
Με την τριμελή οικογένεια μου μεταβήκαμε στην οικία ενός από τους Επικεφαλής της εταιρείας σε προάστιο της πόλης. Το σπίτι αυτό ήταν πραγματικά ένα φρούριο. Ο ιδιοκτήτης του πραγματικά είχε λάβει ΟΛΑ τα μέτρα ασφαλείας που διδάσκονται στις σχολές και προτείνουν οι “ειδικοί” ασφαλείας. Μαντρότοιχος ύψους 4 μέτρων, από πάνω διπλή μεταλλική κονσερτίνα, παντού κάμερες, μασίφ χαλύβδινη εξωτερική πόρτα, προμήθειες μηνών στο υπόγειο, κατάλληλη διαμόρφωση του κτιρίου που ασφάλιζε με το πάτημα ενός κουμπιού.
Την πρώτη μέρα δεν υπήρχε καμία ανησυχία.
Τη δεύτερη μέρα κατέρρευσαν τα δίκτυα τηλεφωνίας και το ρεύμα ερχόταν ανά τυχαίες περιόδους. Το βράδυ της δεύτερης μέρας ο μάγειρας της οικογένειας του ιδιοκτήτη μας ενημέρωσε ότι σύμφωνα με πληροφορίες από το οικογενειακό του περιβάλλον τις επόμενες ώρες ορδές ανθρώπων θα έκαναν επιθέσεις στα σπίτια των πλουσίων κυρίως για την αναζήτηση τροφής. Βλέπετε δύο μέρες τα σουπερμάρκετ είχαν λεηλατηθεί. Με την γυναίκα μου αποφασίσαμε να εγκαταλείψουμε την πολυτελή έπαυλη με τα “τέλεια” μέτρα ασφαλείας και να μεταβούμε στο σπίτι του μάγειρα που προθυμοποιήθηκε να μας φιλοξενήσει μέχρι να βρεθεί τρόπος να φύγουμε από τη χώρα.
Την τρίτη ημέρα το πρωί από τον μάγειρα έμαθα ότι ένα πλήθος 100 ανθρώπων είχαν λεηλατήσει την έπαυλη. Η τύχη του ιδιοκτήτη μέχρι και σήμερα αγνοείται. Αμέσως σκέφθηκα τα χιλιάδες δολάρια που δαπανήθηκα για την έπαυλη – φρούριο και πόσο άχρηστα ήταν. Ούτε 6 ώρες επίθεσης δεν άντεξαν. Βλέπετε οι άνθρωποι είναι χειρότεροι από τα αγρίμια σε καταστάσεις πείνας. Τα σπίτια φρούρια με συναγερμούς – κάμερες και τοιχία αποτελούν πρωταρχικούς “στόχους”. Εμείς επιβιώσαμε σε ένα απλό σπιτάκι 100 τετραγωνικών σε μια αστική συνοικία, χωρίς ουσιαστικές ελλείψεις. Αφού υπήρχε τροφή και νερό όλα τα άλλα ήταν υποφερτά.
Στην επιβίωση μας όμως συνετέλεσε και το γεγονός του μάγειρα. Το σπίτι του ήταν γεμάτο τρόφιμα. Μπορεί να νομίζετε ότι είχε προμήθειες ασφαλισμένες πχ σε ένα υπόγειο. Όχι όμως. Προμήθειες είχε αλλά όχι στο υπόγειο. Τις είχε κρυμμένες μέσα στις ντουλάπες, κάτω από ρούχα, μέσα στα παπούτσια, πίσω από τα πιάτα, ακόμα και μέσα στο καζανάκι της τουαλέτας, κάτω από το στρώμα, στα συρτάρια του γραφείου. Αυτή τη δουλειά την κάναμε μαζί την πρώτη μέρα που τον ακολούθησα. Όλο το βράδυ μετακινούσαμε τα αποθέματα τροφής και τα κρύβαμε.
Την έκτη μέρα οι άνδρες του στρατού ήρθαν να ψάξουν το σπίτι. Το πρώτο μέρος που έψαξαν ήταν το υπόγειο. Φυσικά δεν βρήκαν τίποτα. Ακολούθησε ένας πρόχειρος έλεγχος στην κουζίνα, όπου βρήκαν μόνον μερικά πακέτα ρύζι και έφυγαν.
Στην επιβίωση μας όμως, βοήθησε ακόμα μια λεπτομέρεια. Μαγειρεύαμε μόνον τα ξημερώματα, τότε που οι αισθήσεις είναι μειωμένες. Ο οικοδεσπότης μαγείρευε μόνον ρύζι και ζυμαρικά, χωρίς σάλτσες, χωρίς μυρωδικά, αυτά τα χρησιμοποιούσαμε αμαγείρευτα. Ήταν λίγο απαίσια απλά μπρος την πείνα τα βλέπαμε σαν φιλέτα. Έτσι απέφευγε τις μυρωδιές. Ένας πεινασμένος από απόσταση 100 μέτρων αντιλαμβάνεται το μαγειρευτό φαγητό. Επίσης προηγουμένως είχαμε φροντίσει να βουλώσουμε ΟΛΕΣ τις τρύπες (κάτω και γύρω από τις πόρτες τα παράθυρα, την τρύπα του απορροφητήρα, την τρύπα της καμινάδας). Όλα μονώθηκαν με πλαστικές σακούλες και χαρτοταινία. Για τον αερισμό του χώρου ανοίγαμε μόνον τα παράθυρα τις απογευματινές ώρες. >>
Ελπίζω τα ανωτέρω να αποτελέσουν “οδηγό επιβίωσης” και να είναι αχρείαστα…
GOOGLE +: +Ζαχαρίας Μυτιληνιός
katohika
Στο μπαμ που θα συμβεί, χρειάζεται πάνω από όλα ψυχραιμία, και το κυριώτερο να είσαι από πριν οργανωμένος. Μην περιμένεις μετά να πας Super Market να ψωνίσεις. Θα πας μόνο για να λεηλατήσεις και αν τα καταφέρεις ! Άρα "μυρίσου" το μπαμ πριν γίνει, βασικός παράγοντας ! Έχε προμηθειες σε νερό και κονσέρβες, τις οποίες να ανακυκλώνεις ανά 3-6 μήνες. Μην ξεχνάς τις τροφές πλούιας θερμιδικής αξίας. Θα σου χρειαστούν ! Το κυριώτερο, πρόλαβε να φύγεις από το αστικό κέντρο , όπου και να βρίσκεσαι. Θα γίνει πανικός και χαλασμός. Οι ορδές που θα ακολουθούν η μία την άλλη θα είναι ασύληπτες για το πολιτισμένο και άβγαλτο μυαλουδάκι σου. Φύγε με κάθε τρόπο, στην επαρχία. Η ιστορία μας έχει διδάξει ότι όσοι έφυγαν για την επαρχία, ΕΠΙΒΙΩΣΑΝ !
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ιστορία μας έχει διδάξει? Ποτε?
ΔιαγραφήΟταν εγινε το τσερνομπιλ ας πουμε που ηταν το τελευταιο που εζησα...και το πρωτο βασικα κινηματογραφικο συμβαν...ολα πηγαν μια χαρα στην πολη...στο χωριο το γαλα υποτιθεται δεν πινετε καν..και κονσερβες εβρισκες σε υπεραγορες...μεινε στο θεμα αλλιως γραψε στοιχεια σε παρακαλω.