Επιστροφή στις ρίζες! Είναι εφικτό; Η εμπειρία μιας ομάδας φίλων

Γράφει ο Ζαχαρίας ο Μυτιληνιός


Το 2009 μια ομάδα φίλων επικοινώνησε μαζί μου στην προσπάθεια τους να βρουν πληροφορίες σχετικά με την προετοιμασία τους για μετεγκατάσταση στην ύπαιθρο.

Ξέρω ότι σε πολλούς αυτό από μόνο του μπορεί να προκαλεί γέλια, αλλά για τα "παιδιά της πόλης" που έχουν το μυαλό στη θέση του, είναι γνωστό ότι η απόφαση αυτή εκτός από πολλά ρίσκα είναι πολύ δύσκολη και όσο ο δρόμος από το χωριό στην πόλη είναι στρωμένος άσφαλτο, ισχύει το αντιστρόφως ανάλογο όταν οι "πρωτευουσιάνοι" αποφασίζουν να μετεγκατασταθούν στην ύπαιθρο. Τότε ο δρόμος είναι κακοτράχαλος και γεμάτος αγκάθια.

Τότε λοιπόν μια ομάδα 10 ανθρώπων (5 ζευγάρια) , φίλων από τα φοιτητικά χρόνια, πήραν την σημαντικότερη απόφαση της ζωής τους. Να εγκαταλείψουν τις "ανέσεις της πόλης", τις "ευκαιρίες" της πρωτεύουσας και λαμβανομένου υπόψη ότι ουδείς εξ αυτών είχε περιουσία στο χωριό, να ξεκινήσουν κυριολεκτικά από το μηδέν.

Τη βοήθεια στην ομάδα αυτή των συνομηλίκων μου, την είδα σαν πρόκληση, αφού ήταν η πρώτη φορά που συναντούσα ανθρώπους που η μοναδική τους σχέση με χωριό ήταν η Αράχωβα και όμως επιθυμούσαν διακαώς να ζήσουν επιτέλους ελεύθεροι.

Έτσι λοιπόν καθίσαμε κάτω και για 6 μήνες σχεδιάζαμε την μετεγκατάσταση. Αρχίσαμε από το αυτονόητο, την περιοχή. Μιλάμε για 5 ζευγάρια εκ των οποίων τα δύο τότε είχαν ήδη από δύο και ένα παιδί αντίστοιχα (προσχολικής ηλικίας τα 2 και βρέφος το άλλο), οπότε οι ανάγκες ήταν σίγουρα αυξημένες και δεν έπρεπε να θέσουμε σε κίνδυνο τα παιδιά. Επιπλέον τα παιδιά έθεταν και άλλους όρους στην τελική επιλογή του χώρου.

Δεν έχει σημασία σε πιο χωριό καταλήξαμε (χωριουδάκι με 24 κατοίκους τότε), μετά από μήνες έρευνας, αφού τελικά αυτό που μας ενδιέφερε ήταν καταρχήν ο χώρος στέγασης των 13 ατόμων (με σίγουρες προοπτικές αύξησης και προσθήκης νέων μελών - τέκνων) και φυσικά των απαραίτητων οικόσιτων ζώων.  Περίπου στο εξάμηνο βρήκαμε τον πολυπόθητο χώρο με ένα ενοίκιο κυριολεκτικά εξευτελιστικό (περίπου 1000 ευρώ το χρόνο με κτήμα 20 στρέμματα και μέσα κτίριο 120 τμ και επιπλέον δύο σταύλοι).

Το καλό της υπόθεσης ήταν ότι ο ένας εκ της παρέας είναι δημόσιος λειτουργός, οπότε υπήρχε ένα σταθερό εισόδημα της τάξης των 1000 ευρώ, που σημαίνει ότι τουλάχιστον δεν θα πεινούσαν, όσο και να στράβωνε η "αγροτική παραγωγή".

Αυτούς τους 6 μήνες τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας επικεντρώθηκαν σε δύο κατευθύνσεις. Καταρχήν σε υπερτάτη οικονομία ώστε να εξασφαλισθούν εργαλεία, ζώα, σπόροι, μηχανήματα και κατά δεύτερον σε συνεχείς επισκέψεις στο χώρο προκειμένου να εξοικειωθούν αλλά και να εναρμονισθούν με αυτόν. Η όλη προσπάθεια μας ξεκίνησε περίπου τέτοια εποχή και η μετεγκατάσταση έγινε στην αρχή του φθινοπώρου της ίδιας χρονιάς Ο προγραμματισμός μας ήταν λίγο πιο μακροπρόθεσμος (για την άνοιξη του 2010), αλλά τελικά ελήφθη η απόφαση για άμεση έναρξη του σχεδίου μας όταν ένα ζευγάρι εν μια νυκτί έμειναν και οι δύο άνεργοι. Οπότε το σχέδιο για αυτούς τους δύο τέθηκε ΑΜΕΣΑ σε εφαρμογή.

Ομολογώ ότι οι αυτοί οι πρώτοι δύο σήμερα αποτελούν για εμένα πρότυπο ηρώων. Έζησαν τον δύσκολο χειμώνα του 2009-2010 μόνο με μια ξυλόσομπα, τρέχοντας για τρια οικόσιτα ζώα, χωρίς καμία προηγούμενη εμπειρία και τον μόνο κόσμο που έβλεπαν είμασταν εμείς μόνο  τα Σαββατοκύριακα. Την περίοδο των εορτών των Χριστουγέννων ήταν η πρώτη φορά που όλη η ομάδα πέρασαν 10 μέρες όλοι μαζί, αντιμετωπίζοντας τα προβλήματα της κακοκαιρίας, της μαγειρικής χωρίς ρεύμα (τότε δεν υπήρχε πηγή ενέργειες ακόμα).

Και όμως τα 16 (13 αυτοί και 3 εγώ με την οικογένεια μου) περάσαμε υπέροχες  στιγμές και καταλάβαμε όλοι ότι η ζωή χωρίς ρεύμα είναι εφικτή. Δύσκολη αλλά εφικτή.

Την άνοιξη του 2010 (που άργησε λίγο αν θυμάστε) ακόμα 4 μέλη (και ένα μικρό παιδί) αποφάσισαν να ακολουθήσουν και αυτοί το δρόμο των πρώτων. Φυσικά οι 2 πρώτοι είχαν κάνει τις πρώτες γνωριμίες με το χωριό, είχαν μάθει τα βασικά σχετικά με τα ζώα (καθαριότητα, άρμεγμα κλπ) και τώρα η ομάδα ενισχυόταν πραγματικά.

Οι χωριάνοι στην αρχή τους αντιμετώπισαν κάτι σαν χίπις αλλά μετά καλοείδαν την αύξηση των μελών της κοινότητας τους και άρχισαν να τους βοηθούν. Μέχρι και ρεύμα πήραν από γειτονικό σπίτι και έτσι μοιράζονταν και τα πάγια και τος έβγαινε όλους πιο οικονομικά. Ούτως ή άλλως ρεύμα χρειαζόταν μια μερικές λάμπες και μια τηλεόραση.

Μέχρι το 2010 είχε ολοκληρωθεί η μετεγκατάσταση όλων των μελών της ομάδας.

Αύριο θα σας περιγράψω τι έκαναν τον πρώτο χρόνο και πως τελικά κατάφεραν σήμερα να είναι ανεξάρτητοι από όλα...