Επιστροφή στις ρίζες! Μια ομάδα φίλων τα κατάφεραν!

Γράφει ο Ζαχαρίας ο Μυτιληνιός

Βρισκόμαστε στη στιγμή που το πρώτο από τα 5 ζευγάρια αναγκάστηκε βίαια να εφαρμόσει το σχέδιο μετεγκατάστασης στην ύπαιθρο, αφού έμειναν μέσα σε ένα βράδυ και οι δύο άνεργοι.

Όπως σας έγραψα και στο προηγούμενο άρθρο (εδώ) η ομάδα των ανθρώπων αυτών που επέλεξαν να αφήσουν τις "ανέσεις της πόλης" είχε σκοπό η όλη διαδικασία να γίνει μέσα σε ένα συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα (περίπου 2 ετών) και αφού είχαν ολοκληρωθεί κάποιες διαδικασίες.

Το κτίριο που βρήκαμε τότε εξασφάλιζε την ομαλή και άνετη διαμονή των 13 ανθρώπων (10 ενήλικες και 3 μικρά παιδιά) όμως είχε λειτουργικά προβλήματα. Για πάνω από 15 χρόνια ήταν παρατημένο με αποτέλεσμα να υπάρχουν αρκετά σοβαρά προβλήματα στην τοιχοποιία, τα υδραυλικά, ενώ τα ηλεκτρικά ήταν απλά ανύπαρκτα.

Μέσα στους 6 πρώτους μήνες, λαμβανομένου υπόψη ότι και το μπάτζετ ήταν αρκετά περιορισμένο, όλες σχεδόν οι εργασίες (εκτός από την αποκατάσταση της τοιχοποιίας) έγιναν από όλους μας, ούτως ή άλλως δεν μιλάμε για τις απαιτήσεις μιας σύγχρονης κατοικίας, αλλά για πολύ μικρότερες.

Σε όλα τα δωμάτια περάσαμε μια γραμμή για μια λάμπα φωτισμού και μια μπρίζα και τα μοναδικά υδραυλικά ήταν η παροχή νερού στην κουζίνα και στην τουαλέτα. Το βασικό πρόβλημα μας το προκάλεσε η ΔΕΗ η οποία δεν είχε κολόνα σε κοντινή απόσταση (είχε στα 500 μέτρα) με αποτέλεσμα να χρειάζονται περίπου 6.000 ευρώ, τα οποία φυσικά δεν διέθεσαν και στράφηκαν σε εναλλακτικούς τρόπους, που θα εξηγήσουμε παρακάτω.

Η βίαια μετεγκατάσταση του πρώτου ζευγαριού, έγινε ακριβώς στη φάση που τρία ζευγάρια είχαν αναλάβει από ένα οικόσιτο ζώο, ώστε να εξοικειωθούν με τη διαδικασία και την ευθύνη.
Τα δύο πρώτα μέλη της ομάδας βρέθηκαν ξαφνικά σε ένα περιβάλλον που δεν είχαν συνηθίσει, σε ένα πολύ μικρό χωριό με 24 μετρημένους στα δάχτυλα κατοίκους, σε ένα κτίριο που χρειαζόταν ακόμα δουλειά και με 3 ζώα που δεν ήξεραν τι να τα κάνουν.

Το θετικό ήταν ότι το καλοκαίρι είχαν κάνει εκεί τις 20ήμερες διακοπές τους, είχε αρχίσει να καταλαβαίνουν πως περίπου δουλεύετε η γη και ότι πλέον το ξύπνημα στις 5 το πρωί είναι μονόδρομο και ψυχολογικά βοήθησε το δεδομένο στο σπίτι ήδη υπήρχαν προμήθειες σε τρόφιμα για 2 χρόνια, που σημαίνει ότι και στο χειρότερο σενάριο κανένας τους δεν θα πεινούσε, ενώ τα είδη ένδυσης, υπόδησης και κλινοσκεπασμάτων ήταν πάρα πολλά.

Το δυσκολότερο που είχαν να αντιμετωπίσουν ήταν οι κάτοικοι του χωριού, που τους έβλεπαν σαν εξωγήινους σε τέτοιο σημείο μάλιστα που όταν έψαχναν κάποιο μέλος τρομοκρατικής ομάδας δέχθηκαν αρκετές επισκέψεις από την αστυνομία, προφανώς μετά από κλήσεις των συγχωριανών. Να σας πω την αλήθεια σήμερα αυτό το περιστατικό όποτε μου το διηγούνται πέφτουν κάτω από τα γέλια, αλλά τότε σίγουρα τους είχε προβληματίσει.

Η αρχή του φθινοπώρου τους βρήκε να αντιμετωπίζουν προβλήματα με τη στέγη του κτιρίου (που δεν τα γνωρίζαμε) και το επόμενο Σαββατοκύριακο από την εμφάνιση των προβλημάτων, όλη η ομάδα προστρέξαμε για να βοηθήσουμε στην επιδιόρθωση.

Η μεγαλύτερη βοήθεια ήταν μια γιαγιά, που μένει στο πιο κοντινό σπίτι, σε απόσταση περίπου 400 μέτρων, η οποία από την αρχή έπιασε φιλικές σχέσεις με τη γυναίκα του πρώτου ζευγαριού και μπορώ να σας πω με ασφάλεια και εκ του αποτελέσματος ότι αυτή η γιαγιά ήταν το κομβικό σημείο επιβίωσης και φυσικά ο "δάσκαλος" που χρειαζόταν όλοι.

Η γιαγιά έμαθε στα παιδιά να αρμέγουν σωστά τα ζώα χωρίς να τα τραυματίζουν, τους έμαθε πως να στρώνουν σωστά τα πανιά και πως  να μαζεύουν τις ελιές και να κλαδεύουν ταυτόχρονα τα δέντρα. Το σημαντικότερο ήταν ότι δειλά δειλά τους έδωσε και αυθεντικούς - παραδοσιακούς σπόρους από τα είδη που φυτεύονται το φθινόπωρο (μαρούλια, κουκιά, σπανάκια) και τους δίδαξε πως να σέβονται τη γη.

Ωστόσο και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας έβαλαν τα δυνατά τους και έτσι άρχισαν να αγοράζονται εργασία (βενζινοκίνητο σκαπτικό, χειροκίνητο σπαρτικό, εργαλεία μεταφύτευσης κλπ), ενώ αυξήθηκαν και οι επισκέψεις ώστε κάθε Σαββατοκύριακο οι 2 φίλοι να μην αισθάνονται παρατημένοι στην τύχη τους.

Φυσικά την πρώτη χρονιά από τα 16 στρέμματα ελιές οι 2 μόνιμοι πλέον κάτοικοι και οι 8 περιστασιακοί (μόνο τα Σαββατοκύριακα) κατάφεραν να καθαρίσουν  και να μαζέψουν τις ελιές  από τα 6 από τα 16 στρέμματα, ενώ από τα 4 στρέμματα καθαρού χώρου φύτευσης εκμεταλλεύθηκαν μόνον το ένα (και όλο σκαμμένο στο χέρι). Το θετικό απ΄όλη τη διαδικασία ήταν ότι έβγαλαν μια αρκετά μεγάλη ποσότητα ελαιοπαραγωγής που τους εξασφάλισε ένα ποσό χρημάτων που τους αναπτέρωσε το ηθικό και κάλυψε ανάγκες νέων εργαλείων και προσωπικών ειδών.

Όλο το χειμώνα τα δύο μέλη της ομάδας φυσικά δεν μπορούσαν να επεκτείνουν τις δραστηριότητες τους, αλλά τουλάχιστον κατάφεραν να διατηρήσουν το μέρος του κτήματος που είχε καθαριστεί. Η καθημερινή τους ασχολία είχε περιορισθεί στις 4 κατσίκες, τα 4 κουνέλια και τις 10 κότες και φυσικά στην καλλιέργεια του μποστανιού. Όπως μου είπαν και μόνον αυτά τα λίγα τους εξόντωναν (φυσικά γιατί δεν είχαν συνηθίσει) με αποτέλεσμα να πέφτουν για ύπνο πολλές φορές και πριν τις 9 το βράδυ. Ωστόσο είχαμε τραβήξει και μια μπαλαντέζα ρεύμα από τη γιαγιά και μπορούσαν να χαζεύουν λίγο τηλεόραση πριν πέσουν για ύπνο.

Η ζωή μπορεί να κυλούσε δύσκολα (από την άποψη του κόπου) αλλά το ζευγάρι μετά από κάποιες μπόρες των πρώτων ημερών (μπορείτε να φανταστείτε...) πλέον είχε αρχίσει να συνηθίζει - εξοικειώνετε με την νέα του ζωή (βασικά να αποτοξινώνετε από τη ζωή της πόλης), ενώ πλησίαζε η ώρα που θα ακολουθούσαν ακόμα 2 φίλοι... που αναπάντεχα τελικά ήρθαν 4....

Από εκεί και πέρα άλλαξαν προς το καλύτερο πολλά, αλλά προστέθηκαν και κάποια σημαντικά προβλήματα, για τα οποία θα σας γράψω αργότερα σήμερα ή το πολύ μέχρι αύριο.