Επιστροφή στις ρίζες! Όλη η ομάδα οικοκοινότητας επιτέλους μαζί! Τα πρώτα ουσιαστικά προβλήματα και οι μπόρες στις σχέσεις

Πριν ξεκινήσεις να διαβάζεις αυτό το άρθρο, σε παρακαλώ πολύ να διαβάσεις τα δύο προηγούμενα, για να καταλάβεις και εσύ τι ακριβώς προσπαθώ να σου περιγράψω.

Τα άρθρα θα τα βρεις (εδώ) και (εδώ)

Άργησα να σας γράψω για την συνέχεια για το λόγο ότι ήθελα πρώτα την έγκριση των ανθρώπων αυτών, αφού τα γεγονότα που συνέβησαν μερικά χρόνια πριν περιέχουν προσωπικά στοιχεία και ευαίσθητες ιδιαιτερότητες. Όμως σήμερα επιτέλους πήρα την έγκριση του κειμένου που έστειλα στους καλούς φίλους και έτσι σας παραθέτω την τρίτη συνέχεια του άρθρου.

Βρισκόμαστε στη φάση όπου οι δύο από την ομάδα των 10 φίλων και τριών παιδιών (σύνολο 13 άτομα) έχουν ήδη λόγω έκτακτης ανάγκης (ανεργία) μετοικίσει στο προβληματικό κτίριο στο χωριό, έχει περάσει ο πρώτος χειμώνας και είμαστε στην εποχή της φύτευσης (λίγο μετά το Πάσχα).

Την περίοδο του Πάσχα οι φίλοι την πέρασαν όλοι μαζί και δύο ακόμα μέλη ετοίμαζαν και αυτοί την ένταξη τους στην οικοκοινότητα. Ένα ζευγάρι ακόμα θα βοηθούσε και πραγματικά, αλλά και ψυχολογικά τους πρώτους και η αναγγελία αυτή ήρθε σαν χαρμόσυνο νέο στην παρέα των φίλων.

Η οικονομική κρίση που πλέον γινόταν ορατή σε όλους τους Έλληνες (βρισκόμαστε στην άνοιξη του 2010) μόλις 15 μέρες μετά αντί για δύο έφερε 4 (και ένα) μέλη μέλη στο σπίτι, το οποίο όμως δεν ήταν έτοιμο και δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει τις ανάγκες 7 ανθρώπων εκ των οποίων το ένα νεογέννητο παιδί...

Τη λύση και πάλι έδωσε η μαγευτική γιαγιά η οποία φιλοξένησε το ζευγάρι με το παιδί στο σπίτι της, μέχρι να ολοκληρωθούν οι εργασίες στο σπίτι. Το σπίτι είχε τους απαραίτητους χώρους σαν τετραγωνικά, όχι όμως τις προυποθέσεις και αυτό γιατί από τα  120 τμ του κτιρίου μόνο τα 50 ήταν σπίτι και τα υπόλοιπά χώροι για ζώα.

Οι 6 φίλοι τώρα είχαν ένα καλό στάτους οικονομικό - που είχαν συγκεντρώσει τα 4 ενήλικα νεα μέλη - και μπορούσαν να αγοράσουν τα βασικά (άμμο, τσιμέντο, ξυλεία) για να προχωρήσουν στην επέκταση των εκμεταλλεύσιμων χώρων. Μεγάλη βοήθεια οικονομική αλλά και πραγματική με τη συμμετοχή έδωσαν από τα τέλη Ιουνίου και οι υπόλοιποι 4 με τα δύο επιπλέον παιδιά. 

Με τη βοήθεια και άλλων χωρικών, που πλέον άρχισαν δειλά δειλά να αγκαλιάζουν τους νέους κατοίκους, μέσα σε 3 μήνες οι αξιοποιήσιμοι χώροι από 50 τμ ανήλθαν σε 90 και μόνο δύο δωμάτια χρειαζόταν εργασίες, που όμως δεν ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθούν γιατί τους πρόλαβε ο πρώιμος χειμώνας του 2010.

Οι γυναίκες τις παρέας ασχολήθηκαν με τα ζώα, το ξεχορτάριασμα στο χωράφι και μικροδουλειές στο σπίτι (ουτως ή άλλως εργοτάξιο ήταν) ενώ οι άντρες με τις οικοδομικές εργασίες και από τα τέλη Ιουλίου με το μάζεμα των οπωροκηπευτικών. Στην πώληση όσων περίσσευαν βοήθησαν οι υπόλοιποι στο χωριό που μαζί με τα δικά τους προϊόντα μετέφεραν και των φίλων μας.

Από τις πρώτες μέρες όμως σύννεφα άρχισαν να εμφανίζονται στην κοινότητα μας.

Και τα σύννεφα είχαν να κάνουν κυρίως με τις σχέσεις μεταξύ των γυναικών της παρέας... και φυσικά την επιρροή που ασκούν στους άνδρες.  Φυσικά υπήρχαν ισχυρές εντάσεις, μέχρι το σημείο που παραλίγο να τα διαλύσουν όλα, αλλά ευτυχώς η πυροσβεστική επέμβαση των 4 που ζούσαν ακόμη στις πόλεις έσωσαν την κατάσταση.

Διαφωνίες υπήρξαν από τα πολύ απλά (αγορά μηχανημάτων, εργαλείων, σπόρων) μέχρι και πιο σε πιο σύνθετα (ποιο ζευγάρι θα πάει πιο δωμάτιο, για το μέγεθος, την απόσταση από την τουαλέτα, ακόμα και για το μέγεθος των παραθύρων). Φυσικά διενέξεις για το φαγητό ήταν απλά η καθημερινή πρωινή ρουτίνα, μέχρι που αποφάσισαν να κάνουν πρόγραμμα διατροφής σε εβδομαδιαία βάση και μια από τις γυναίκες αναλάμβανε την αποκλειστική ενασχόληση για μια εβδομάδα για την παρασκευή γεύματος, δείπνου για όλους.

Λίγο πριν το άνοιγμα των σχολείων ήρθαν και τα υπόλοιπα δύο ζευγάρι με ένα παιδί το καθένα. Η ομάδα των 13 πλέον είχε ολοκληρωθεί.

Στο επόμενο άρθρο θα δούμε τους τσακωμούς, πως τους αντιμετώπισαν, τι έκαναν με το σχολείο, πως οργάνωσαν τη ζωή τους και γιατί σήμερα μπορώ να είμαι υπερήφανος γιατί είμαι φίλος τους...