Με ποίους θα πολεμήσω; Ποίος είναι ο μεγαλύτερος μου "εχθρός"; Η "θηλυπρεπής" σημερινή κοινωνία θα αντέξει σε μια αναταραχή;

Γράφει ο Ζαχαρίας ο Μυτιληνιός

Πράγματι η κοινωνία μας φαίνεται πιο "θηλυπρεπής" και πιο "μη μου άπτου" σε σχέση με την κοινωνία του τελευταίου πολέμου. Αυτή τη συζήτηση έτυχε να την κάνω με τον μακαρίτη τον παππού μου λίγο πριν πεθάνει, την πρώτη φορά που άρχισα να καταλαβαίνω προς τα που μας πάνε και λίγο πριν την κρίσιμη απόφαση για να φύγω ή όχι από την χώρα. Ο παππούς ήταν κάθετος. 

Το είδος άλλαξε και όχι ο Έλληνας. 

Τι εννοούσε όμως... Οι Έλληνες της μεσοπολεμικής περιόδου δεν ήταν πολύ διαφορετικοί με τους σημερινούς. Τα χασίσια είχαν κάνει τον μισό ανδρικό πληθυσμό να είναι ρεμάλια στους τεκέδες, ο αλκοολισμός ήταν στα φόρτε του, η ανεργία στα ίδια και γενικά το κλίμα δεν διέφερε και πολύ με το σημερινό. Σήμερα απλά οι νέοι της εποχής μας είναι του Playstation και των video games. Θα μου πείτε βέβαια ότι σήμερα είναι πιο πολλοί. Όμως αν το δείτε αμιγώς μαθηματικά η Ελλάδα τότε είχε πόσα; 6-6,5 μύρια κόσμο, οπότε συνακόλουθα οι 300-400.000, ίσως και περισσότεροι, ήταν στην καρακοσμάρα τους. Σήμερα έχει διπλάσιο πληθυσμό. Οι στην κοσμάρα τους άντε να είναι 1,5 εκατ. Δλδ πάνω κάτω περισσεύει ο ίδιος αριθμός ανθρώπων που δεν θα κωλώσουν και πάλι να δώσουν τη ζωή τους για την πατρίδα. 

Σε παλαιότερο νύμα (δεν το θυμάμαι τώρα να το ψάξω) σας είχα διηγηθεί την ιστορία για την μέρα που ξεκίνησε ο πόλεμος του 1940. Αν θυμάστε σας είχα πει ότι ακόμα και στα χωριά υπήρχε ένα 10-15% που προτιμούσε να σπάσει το πόδι ή το χέρι του με την βαριά, από το να πάει στον πόλεμο. Εκτιμώ ότι και σήμερα το ποσοστό το ίδιο θα είναι. 

Σχετικά με την προετοιμασία: 
Η προετοιμασία που κάνουμε -όσοι κάνουμε - είναι πρώτα και κύρια για λόγους  ψυχολογικούς. Να αισθανόμαστε έτοιμοι. Ούτως ή άλλως έτοιμος για έναν πόλεμο ή μια εσωτερική αναταραχή πολλών ημερών με χιλιάδες νεκρούς, κανείς δεν είναι έτοιμος και κανείς δεν μπορεί να είναι έτοιμος. Η υλική, η νοητική, η πνευματική προετοιμασία είναι μέρος της ψυχικής ετοιμότητας, κυρίως όσων δεν θέλουμε να καταρρεύσουμε ψυχολογικά. 

Προσωπικά προετοιμάζομαι και για έναν ακόμα λόγο. 

Τη στιγμή που θα με καλέσει η πατρίδα να την υπερασπισθώ θέλω να μην ανησυχώ για το τι θα απογίνει η φαμίλια μου αν εγώ πεθάνω ή μείνω ανάπηρος. Θέλω απερίσπαστος να πολεμήσω γνωρίζοντας ότι πίσω τα 4 στόματα που αφήνω δεν θα πεινάσουν, δεν θα διψάσουν και ότι έστω και πολύ δύσκολα και με πλήρη άγνοια της αγροτικής ζωής θα έχουν τη δυνατότητα αρχικά να επιβιώσουν και εν συνεχεία διαβιώσουν έστω και με πολλές και πρωτόγνωρες δυσκολίες. 

Έχοντας αυτά τα δεδομένα υπόψη άρχισα να τους μαθαίνω κάποια πράγματα (ευτυχώς εγώ "βλάχος" είμαι - που λέει και η κόρη μου- και σε χωριό μεγάλωσα που οι γονείς μου για να με σπουδάσουν καλλιεργούσαν τη γη, είχαν τα ζώα και τη βάρκα τους) όχι όμως με το φόβο μιας επικείμενης καταστροφής, αλλά χρησιμοποιώντας το ψέμα της προστασίας του περιβάλλοντος και της επιστροφής στη φύση. 

Έτσι αγόγγυστα συμμετείχε όλη μου η οικογένεια στις μονοήμερες εξορμήσεις στο βουνό, αργότερα στην ενοικίαση έκτασης στο βουνό με σπίτι που δεν έχει ούτε τα βασικά, αρχικά τις διήμερες εκδρομές, μέχρι που σήμερα 7 χρόνια μετά μπορούμε και ζούμε έναν καλοκαιρινό μήνα και 15 μέρες το χειμώνα ή την άνοιξη, σε συνθήκες ακριβώς όπως οι πρόγονοι μας. Όπου για να ζεσταθείς πρέπει να έχεις κομμένα ξύλα, νερό κουβαλάω από 500 μέτρα μακριά για να πιω ή να κάνω μπάνιο (το οποίο από καθημερινό εκεί γίνεται εβδομαδιαίο +) ή να πλένουμε τα πιάτα. Και όλο αυτό μέσα από εντατική προσπάθεια και το σημαντικότερο χωρίς να επιβαρύνω ψυχολογικά κανέναν με τις δυσοίωνες προβλέψεις (που σήμερα δυστυχώς τις ζούμε). 

Σταδιακά φτιάξαμε το χάλασμα με τα χέρια μας και με τη βοήθεια και άλλων που έντεχνα έβαλα στο κόλπο,  όχι ως ομάδα επιβίωσης, αλλά ως παρέα για να μην είμαστε μόνοι μας και να περνάμε καλά. Όταν οι περισσότεροι της ομάδας πέρυσι έφυγαν για χώρες του εξωτερικού και μείναμε μόνο δύο οικογένειες και αναγκασθήκαμε να ξενοικιάσουμε την έκταση και το ας πούμε οίκημα, αυτοί που μείναμε πίσω διοργανώνουμε τουλάχιστον στη μηνιαία βάση μια εξόρμηση στα κοντινά βουνά, αναζητούμε φθηνή λύση για ενοικίαση και προσφάτως επεκτείναμε και την ομάδα με νέα μέλη, που μας έδωσαν και μια άλλη οπτική και το σημαντικότερο προοπτική. 

Κλείνοντας θεωρώ ότι η όλη ιστορία είναι να την παλέψεις με την εαυτό σου, όλα τα άλλα απλά είναι τα (χρήσιμα) εργαλεία για να βγεις (πιο εύκολα) νικητής.